Środki i preparaty na opieńkę miodową

Fot. Júlio Reis, CC BY 2.5 / Rina Chen, CC0, Wikimedia Commons

Opieńka miodowa (Armillaria mellea) to saprotroficzny grzyb, który jest powszechnie spotykany w lasach. Może być on także pasożytem drzew i krzewów owocowych oraz leśnych, m.in. jabłoni, śliwy, wiśni, dębu, buku czy brzozy. Grzyb szybciej atakuje rośliny osłabione, uszkodzone i rosnące w niekorzystnych warunkach glebowych. Zimują rizomorfy („sznury” ciemnobrunatnej grzybni) w glebie, przerastają ją i zakażają korzenie sąsiadujących roślin. Grzyb wnika do korzeni przez uszkodzenia mechaniczne lub naturalne. Zarodniki podstawkowe (z żółtych owocników) przenoszone są przez wiatr. Choroba wywoływana przez grzyba Armillaria mellea w literaturze bywa określana jako opieńkowa zgnilizna korzeni.

Opieńka miodowa - objawy

W strefie korzeniowej tworzą się rizomorfy. Wczesnymi objawami u roślin są utrata wigoru, osłabienie wzrostu i żółknięcie liści. Dochodzi do martwicy tkanek, konary powoli zamierają, całe drzewo może obumrzeć w ciągu 2-3 lat. Drewno oraz korzenie stają się brunatne i murszeją. Na szyjce korzeniowej, u podstawy pnia pojawiają się żółtobrunatne owocniki w postaci grzybów kapeluszowych. Mają średnicę i wysokość do 10 cm i blaszkę na spodniej stronie.

Opieńka miodowa - zwalczanie, kiedy wykonywać opryski

Nie należy zakładać sadów w pobliżu lasów i przez 3-4 lata nie sadzić drzew owocowych w miejscach, gdzie występowała choroba. Zainfekowane drzewa trzeba usuwać wraz ze wszystkimi korzeniami. W promieniu 2-3 m od usuniętego drzewa należy usunąć wierzchnią warstwę gleby. Podczas przesadzania warto zminimalizować ryzyko uszkodzenia korzeni.